جا به بالای خرمنش سازند

واندر آن خرمن آتش اندازند

گرچه بس عشوه ده و طنازند

پرده وحدت لعبت بازند

گفتا همه روی در حجازند

بر نیت حج بسیچ سازند

آنانکه بخوبی زنان مینازند

با صورت دیوار نظر میبازند

جز صورت دیوار چه خواهد بودن

شکلی که بسرخی و سفیدی سازند

هر گروهی نشانه‌ای سازند

تیر خود بر نشانه اندازند

گفت زان رو نشانه‌ای سازند

تیر خود بر نشانه اندازند

اهل عالم تو را از آن سازند

که بگیرند و دورت اندازند

زند راگر به لطف بنوازند

حکم فرمای مصحفش سازند

اگر خواهی که با جور تو سازند

حیات خویش در جور تو بازند

بی آن که سپهر خنه سازند

تا بنگه خاکیان بتازند

و آنگه ز زبان علم فرازند

در غارت گوش و هوش تازند

چو محبوبان سرو بر را نوازند

از آن گه طره گاهی تار سازند

هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند

چون سر منصور مهر خویش بر بالا زند

پشت پا بر جسم زد جان تا هوای عشق کرد

جامه را بخشد به ساحل هر که بر دریا زند

از که دیگر می توان چشم نوازش داشتن؟

[...]

سخنوران که درین بوستان نوا سازند

کباب یکدگر از شعله های آوازند

مبین به چشم حقارت شکسته بالان را

که در گرفتن عبرت هزار شهبازند

چگونه کاسه پرزهر مرگ را نوشند

[...]

تفنگی را که در نیریز سازند

به آهنگش مخالف را نوازند

در آنجا رفته هر دم جان بب ازند

کمین کرده به قصد رام تازند

دل ها چو ز جورشان گدازند

با سوز درون چو شمع سازند

عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند

در بزم صفا گردن دعوی نفرازند

باطل و حق او جدا سازند

طیّبش از خبیث پردازند

جله را بر کوه و بر صحرا زند

خیمه شان بر لجه ی دریا زند