چه می‌نازی اگر عمرت درازست

به جان کندن ترا چندین نیازست

دلم از بیم مردن در گدازست

که مرکب لنگ و راهم بس درازست

که ذات ما ازینها بی نیازست

چه جای سجده و جای نمازست

اگرچه قصه‌ایی بس دلنوازست

چگویم قصه کوته بس درازست

بسی رفتیم و چون ره بس درازست

که میداند که چندین راه بازست

کنون باری در شادیت بازست

که ازتو تا بغم راهی درازست

برای نقش گل عمری درازست

که رفتند و هنوز آن نقش بازست

زهی مهتر که منصور است رازست

در اینجا بازبین اعتراز و نازست

حقیقت وصل یار اندر نمازست

اگر کردی چنین کارت بسازست

ولکین این زمان نی وقت رازست

که این دم عین جانها درگدازست

سخن این بار از دردست و رازست

از آن این در حقیقت بر تو بازست

وگر مر چشم دلت امروز بازست

حقیقت او در اینجا عین رازست

گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست

گفتا که زرت چاره اراینت آزست

گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود

گفتا که برو ، اوام را در بازست

گر سفیهی زبان دراز کند

که فلانی به فسق ممتازست

فسق ما بی‌بیان یقین نشود

و او به اقرار خویش غمازست

به دیدار توام چندان نیازست

که شرحش چون شبِ هجران درازست

دگر خوابم نمی گیرد که تا روز

همه شب چشمم از اندیشه بازست

نیازم در نمی گیرد همانا

[...]

در کویِ خرابات کسی را که نیازست

هشیاری و مستیش همه عین نمازست

آن جا نپذیرند نماز و ورع و زهد

آنچ از تو پذیرند درین کوی نیازست

تا مستیِ رندانِ خرابات بدیدم

[...]

چشمت که میان خواب نازست

یا رب که چه شوخ و دلنوازست

هر لحظه ز نیش غمزه تو

صد رخنه به روزه و نمازست

خونها همه خورد، این چه شکل است؟

[...]

داننده تویی بهر چه رازست

سازنده تویی بهر چه سازست

مپیچ اندر سر زلفم، که گازست

ازو بگذر، که کار او درازست

اوحدی، این سخن نه بر سازست

او پدیدار و دیده‌ها بازست