بردند خبر ز روزگارش

سوی پدر بزرگوارش

مادر، چو شناخت سر کارش

کز دست شدست اختیارش

بر بویی گلی که بود یارش

دامن نگرفت هیچ خارش

بگرفت به رفق در کنارش

می‌شست به گریهای زارش

لختی کف پای پر ز خارش

بوسید و گرفت در کنارش

آتش زده گشت نوبهارش

وز آب برفت چشمه سارش

شاه را طیره کرد گفتارش

زعفران گشت رنگ گلنارش

شه دران آزمایش کارش

چون پسنیده دید گفتارش

ماه اول زحل کند کارش

اندران وقت کو بود یارش

خرس نیزار خورد به ناچارش

زود در کخ کخ اوفتد کارش

شب کنی روز و روز در کارش

در نویسی به درج طومارش

نه کسی را گرفت بر کارش

نه شکن در فنون گفتارش

زمن شوقی که دیدی عرضه دارش

رقوم مهر من بر دل نگارش

هرکه از جان بود خریدارش

یابد او را بروی بازارش

روز و شب منتظر بدیدارش

در برابر همیشه رخسارش

سرو را پای بگل می رود از رفتارش

واب شیرین ز عقیق لب شکربارش

راهب دیر که خورشید پرستش خوانند

نیست جز حلقه ی گیسوی بتم زنارش

هرکرا عقل درین راه مربّی باشد

[...]

زلف تو که شب رَوی ست دایم کارش

گه دزد نهند نام و گه عیّارش

مگذار کزین سان به سر خود گردد

دربندش کن و به خود فرو مگذارش

از آبله جرب تن من

شاخی است که غنچه گشت بارش

هر عضوی و صد هزار غنچه

هر غنچه و صد هزار خارش

گهی جبریل باشد میربارش

زمانی عنکبوتی پرده‌دارش

به غار اندر عناکب پرده‌دارش

پلنگ و اژدها یاران غارش