جهان را چنینست ساز و نهاد

که جز مرگ را کس ز مادر نزاد

به کابل رسیدند خندان و شاد

سخنهای دیرینه کردند یاد

همان پر سیمرغش آمد به یاد

بخندید و سیندخت را مژده داد

همه کاخها تخت زرین نهاد

نشستند و خوردند و بودند شاد

به زال آنگهی گفت تا صد نژاد

بپرسی کس این را ندارد بیاد

که این تخت شاهی فسونست و باد

برو جاودان دل نباید نهاد

دو چشم کیانی به هم بر نهاد،

بپژمرد و برزد یکی سرد باد»

که تا شاه مژگان به هم برنهاد

ز سام نریمان بسی کرد یاد

به نوذر در پندها را گشاد

سخنهای نیکو بسی کرد یاد

کس از نامدارانش پاسخ نداد

مگر پیرگشته دلاور قباد

دل قارن آزرده گشت از قباد

میان دلیران زبان برگشاد

چنین گفت مر بارمان را قباد

که یکچند گیتی مرا داد داد

یکی خشت زد بر سرین قباد

که بند کمرگاه او برگشاد

یکی نامور ترک را کرد یاد

سپهبد کروخان ویسه نژاد

ز قلب سپه ویسه آواز داد

که شد تاج و تخت بزرگی به باد

ز ضحاک تازیست ما را نژاد

بدین پادشاهی نیم سخت شاد

چو از دور دیدش زبان برگشاد

ز کین نیاگان همی کرد یاد

کلاه کیانی به سر بر نهاد

به دینار دادن در اندرگشاد

بباید یکی شاه خسرونژاد

که دارد گذشته سخنها بیاد

ببخشند گیتی به رسم و به داد

ز کار گذشته نیارند یاد