در گذشتیم از هزاران کوی و کاخ

بر کنار شهر میدان فراخ

پایگهی دید بلند و فراخ

جایگه دخمه و ایوان و کاخ

بجست وکرد مسکن برسرشاخ

بخورد آن جوجه را گستاخ گستاخ

به بالا بلند و به پهلو فراخ

ستبر وکشن برگ و بسیار شاخ

نگه کردکز ساقه تا بیخ شاخ

همی خاربن برشده لاخ لاخ

تو گویی‌بر آن تنگ و باریک شاخ

گشاده یکی بزمگاهی فراخ

به ‌یاران چنین گفت‌: کاین رشک لاخ

برای سرم بود لختی فراخ

مانده من با «‌امیر جنگ‌» به کاخ

رفقا جمله رفته در سوراخ

گنجت آکنده است و دخل فراخ

کشورت پهن و لشگرت گستاخ

گشته دولت به کارهاگستاخ

مردم از بیم رفته در سوراخ

ندانم که خود بر شوم سوی کاخ

از این آسمان داد از این دل صداخ

این گلستان ک بهره از آن می‌برد کلاخ

تو بلبلی برای چه گردی به سنگلاخ

در آن درا بدست فرا دامن فراخ

دستت نمی‌رسد که بچینی گلی ز شاخ

بگفتا بس نماند برگ بر شاخ

حوادث را بود سر پنجه گستاخ