ای مغبچه کو ره خرابات

تا باز رهم از این خرافات

از شاهی عرصه گاه شطرنج

صد بار نکوتر ار شوم مات

ای پیر خرد ره رهائی

[...]

من بنده تو پادشاه پاینده بذات

ای ذات مقدس تو سلطان صفات

عدلی و جواد و قادر و قائل کل

یا همهمه اراده و علم و حیات

ای ذات خدا را رخ نیکوی تو مرآت

فانی تو به قول و اثر و وصف در آن ذات

نفی من درویش بود پیش تو اثبات

بر حجهٔ قائم که بود شاه خرابات

امت ختمی زدند تکیه بتوحید ذات

بی سر و بی پا شدند جامع جمع صفات

مردند از خویشتن پیشتر از این ممات

تا که شدندی یموت واقف سر حیات

ذاتیست کز علو تجلیست در صفات

اسمای امهات مر او راست اسم ذات

طفلی کزو رسیده بام و باب حیات

باب جماد و جانور حادث و نبات

چراغم برفزور از شعله ذات

ز نورم ساز روشن ذات ذرات

بذات هر ولی آن مطلق الذات

شود مخصوص چونان شخص و مرآت

فروغ شمس شرق هوست بالذات

قمر را شمس برهاند ز ظلمات

خرابم کن بکلی از می ذات

مرا بر نفی موکولست اثبات

بود موسی هنوز اندر سماوات

رسول مصطفی ممسوس بالذات

سرایت کرد سر ذات بر ذات

شه شطرنج علم و عین شد مات

مرا در نطع لوح محو کن مات

چو شه بنشان بصدر لوح اثبات

خدا افکند از میخانه ذات

که در او نفی کونینست اثبات

رزی کش آب جوی از جدول ذات

شراب اوست دور از رنج آفات

و باز اشتقاقات و نام لغات

نماید تو را صورت واقعات

گذر داد لشکر زرود فرات

به هامون سپه بود بیش از حصات

به ظلمات همی جست آب حیات

ولی ناگهان شد به شطرنج مات

به گاه بهاران گذشت از فرات

به دست اندر آورد مستملکات

به سرچشمه ی تیگرا و فرات

نمود است بنیاد مستحکمات

گذشت از بیابان شط فرات

به سیرسیزیوم آمد از آن فلات