بسردانم دوئی تا جوهر ذات

بلای تو کشیدند جمله ذرّات

نفخت فیه من روحست زان ذات

که اینجا میدهد بر جمله ذرّات

دمادم میدمی از نفخهٔ ذات

حقیت زنده گردد جمله ذرات

همه آبست و آب از جوهر ذات

شتابان میرود در جان ذرّات

یکی آیینه است از جوهر ذات

که میبخشد حیات جمله ذرّات

شما را در یکی بنمودهام ذات

عیان اینجایگه از سرّ آیات

کنون در نور عشقم در یکی ذات

یکی را کردهام در نورذرّات

ز اصلکل توئی آیینهٔ ذات

بگردت بسته نزد جُمله ذرّات

حقیقت بود نوری از سوی ذات

فروزان گشته اندر جمله ذرّات

قل الرّوح است مِنْ اَمْر از سوی ذات

دمیده نفخه اندر جمله ذرّات

حقیقت جانست اینجا نفخهٔ ذات

مزیّن کرده اینجا جمله ذرّات

ره سیر فنا کردم از آن ذات

رسیدم من در اینجا سوی ذرّات

ندا آمد بر من از سوی ذات

که هان شو این زمان در سوی ذرّات

دلا این نور بنماید یقین ذات

کند روشن چو خود مر عین ذرّات

در این ره عاشقی باید که در ذات

یکی گردند اینجا جمله ذرّات

مرو بیرون غنیمت دان تو این ذات

که نورش روشنائی یافت ذرّات

حقیقت بت پرستم در خرابات

رها کردم بیکباره خرافات

چو برقم من شتابان سوی ذرّات

حقیقت هم گذر دارم سوی ذات

ز نور دیده بنگر فرش آیات

که پیدا شد مر این در جمله ذرّات

بچشم جان تمامت یافت ذرّات

که چشم جان او بُد دیدهٔ ذات