روی تو قبله مناجات است

دیدنت احسن العبادات است

آگه از راز آن دهان و میان

عالم السر والخفیات است

مخلصان را وصال تست خیال

[...]

آئینهٔ ذات عین ذات است

ذات است که مجمع صفات است

بی‌ جود وجود حضرت او

عالم به تمام فانیات است

می نوش مدام دُردی درد

[...]

ملک و ملکوت هر دو انسان

او مظهر جملهٔ صفات است

مستکمل ذات او صفت نیست

مستکمل آن صفات ذات است

دلی که آینه روی شاهد ذات است

برون ز عالم نفی و جهان اثبات است

مجو که در ورق کاینات نتوان یافت

علامت و اثر آنچه بی علامات است

کسی نجست و نجوید ز لوح هر دو جهان

[...]

خطت گرد لب آن مشکین نبات است

که رسته بر لب آب حیات است

به هر کس دارد آن چشم التفاتی

به حال ما چرا بی التفات است

به راه کعبه وصلت دو چشمم

[...]

عالم همه با حوادث آفات است

منفی ست که وهم می کند اثبات است

هر چیز که رنگ و بوی هستی دارد

یا فعل حق است یا صفت یا ذات است

اصل جنات جنت الذات است

عرضها الارض و السماوات است

عشق کان منتشی نه از ذات است

هدف تیرهای آفات است

هر که ناظر به حال مرآت است

صورتش دیدن از محالات است

زنخدانش که سیم بی زکات است

در او چاهی پر از آب حیات است

لب چون شکرش به از نبات است

دهانش چشمه آب حیات است

درون تیرگی آب حیات است

چراغ صبح نور کاینات است

جواب تلخ از لعلت نبات است

غلط گفتم که به زاب حیات است

مگو تلخم که این از ترهات است

که تلخ من چو حلوای نبات است

درویش که از تلخی کام است جگر ریش

خرما چو بکامش برسد حب نبات است

لب تشنه چو در ورطه مرگ از عطش افتاد

آبی که ز مرگش برهاند آب حیات است

نگویی عهد شیرین بی ثبات است

ز شه موقوف اندک التفات است

سخن اصل وجود کاینات است

سخن پیرایه ذات و صفات است

مد نظر، از روی گلت آب حیات است

نخل هوس، از بوس لبت شاخ نبات است!

نگار شسته گر آب نبات است

دکانش چشمه آب حیات است

وحدت او نه زاید از ذات است

وصف زاید به ذات، طامات است