نارنج و بنفشه بر طبق نه

منقل بگذار در شبستان

وان پرده بگوی تا بیک بار

زحمت ببرد ز پیش مستان

غلامان را بگو تا مشک سایند

کنیزان را بگو تا عود سوزند

آواز خوش از کام و دهان لب شیرین

گر نغمه کند، ور نه کند دل بفریبد

در پرده عشاق عراق است و صفاهان

از حنجره مطرب مکروه نزیبد

نباید ترک شادی کرد وغم خورد

نه چای و قهوه و را بایست کم خورد

بده ای جان من جام مدیره

که در قزوین چو کرمان است زیره

با لب دمساز خود گر جفتمی

همچو نی من گفتنی ها گفتمی

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

آن سخن ها که میان من و آن غالیه زلف

به زبان بودی اکنون برسول است و پیام

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست

گر امید وصل باشد هم چنان دشوار نیست

هر حکم که بر سرم برانی

آن حکم بود میان جانم

کار خود بگذارم گیرم گله

از جفای آن نگار ده دله

گویند که هر چیز بهنگام بود خوش

ای عشق چه چیزی که خوشی در همه هنگام

رندانه بیا شو راست هم بی کژ و هم بی کاست

نه هم چو ریاکاران گه راست و گه خم باش

ریگ آموی و درشتی های آن

زیر پایم پرنیان آید همی

با که گویم در همه ده زنده کو

سوی آب زندگی پوینده کو

مرا پیر دانای مرشد شهاب

دو اندرز فرمود بر روی آب

یکی آن که بر خویش خودبین مباش

دگر آن که بر غیر بدبین مباش

به من یک روزه هجرانت نه آن کرد

که در صد سال شرح آن تواند کرد

هر که او از هم زبانی شد جدا

بی نوا شد گرچه دارد صد نوا

میان آب و آتش مانده حیران

خیالت کرده در دیده مصور

ز شب یک نیمه، چون فرزند عمران

دگر نیمه ز شب فرزند آزر

بسم الله الرحمن الرحیم

رسم ترنج است که هر نوبهار

پیش دهد میوه پس آرد بهار

لولا خشیت لقلت لیس کمثله

فی قدره الابداعع و الایجاد

کلا ولن تلقی عیون الدهر ما

لم فی الازال و الاباد