عشق تو امیراست کنون برجانم

بیچاره شده منتظر فرمانم

در قبضۀ قدرتت اسیرم

چون نیست پدیدای پسر درمانم

چون قبله بجز جمال محبوب نبود

عشق آمد و محو کرد هر قبله که بود

ظاهر شده است اینجا معدن جود و کرم

قبلۀ ما روی دوست قبلۀ هر کس حرم

کعبه و بتخانه حجابند و بس

روی دلم سوی رخ یار کو

قبله بدل گشت درین ره مرا

خیز بگو قبلۀ کفار کو

تا قبلۀ عشاق جهان روی تو شد

روی بت و بتگران همه سوی تو شد

چوگان سر زلف تو رهبان چو بدید

انگشت برآورد و یکی‌گویِ تو شد

خود راز برای خویش غمناک مدار

بردار نظر ز خاک و بر خاک مدار

چون قبلۀ تو جمال معشوقۀ تست

رو سجده کن وز هیچکس باک مدار

تُدْعی غُلامی ظاهِراً

وَاَکُونُ فی سِرّی غُلامَکَ

کار عشق ای پسر به بازی نیست

عشق وصف نهاد سلطانست

بوالعجب مذهبیست مذهب عشق

اندرو شاه و بنده یکسانست

شاه محمود بود و بنده ایاز

[...]

از وحشت هستی خود ای مایه‌ی عمر

خواهم که سر کوی تو اندر روبم

از آتش عشق تو اگر خاک شوم

از دفتر هستی ای پسر پاک شوم

از لوث حدوث ساحت عزت را

پاکیزه کنم چو از خودی پاک شوم

گه نعره زند عقلم از بیم فراق او

گه رقص کند جانم از وعده‌ی دیدارش

در عالم عشق اگر بکار آئی تو

در دفتر عشق در شمار آئی تو

جبریل امین رکاب دار تو بود

بر مرکب عشق اگر سوار آئی تو

آن را که براق عشق حامل باشد

معشوق بدو بطبع مایل باشد

بی زحمت نیستی وجود پاکش

هر هستی را همیشه قابل باشد

عاشق چو دل از وجود خود برگیرد

اندر دَوَد و دامن دلبر گیرد

واللّه که عجب نباشد از دلبر او

کاو را به کمال لطف در برگیرد

آن را که بخواند او به ناچار آید

تا هستی او به امر در کار آید

وانرا که کشید لطف او نزد خودش

بی واسطه‌ای محرم اسرار آید

من می نکنم بار ملامت بر من

باری ز برای چیست انصاف بده

در عشق تو من بی‌دل و ایمان شده‌ام

وز بهر تو چون زلف تو پیچان شده‌ام

نی نی غلطم کنون من از قوّت عشق

بگذشته‌ام از دو کون و جانان شده‌ام

اندر طلب یار همی باش چو گوی

بی پا و سری خویشِ تواَند در تک و پوی

کان چیز که در پردۀ وحدت باشد

در بی‌خودی ای پسر نماید به تو روی

در آینه گر یار نظر فرماید

ما را ز بلای خود حذر فرماید

ترسم که چو دید خوبی حضرت خود

ما را ز در خویش سفر فرماید

تا من به میان رسول یابم با تو

تنها ز همه جهان من و تنها تو

خورشید نخواهم که بر آید با تو

آیی بر من سایه نباشد با تو