بر نیک وبد جهان پر درد و دریغ

گه خنده کنم چو برق و گه گریه چو میغ

غیر از لب ساغر و دم صبح مرا

لبها لب مار گشت و دمها دم تیغ

ای ساقی بادهٔ محبت جامی

وی قاصد غمزهٔ بتان پیغامی

تا کی هدف تیر تغافل باشیم

قهری، لطفی، تبسمی، دشنامی

هر زنده دلی که او ز اهل درد است

دانسته ز اسباب تعلق فرد است

هر پیر زنی مرگ طبیعی دارد

مردی که به اختیار میرد مرد است

از بس که بدیدم ز وصال تو فراق

جویای فراق گشتم اندر آفاق

اکنون که به من فراق تو کرده وفاق

خواهی تو به شام باش و خواهی به عراق

ای دوست قبولم کن م و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرچه دلم قرار گیرد بی تو

آتش به من اندر زن و آنم بستان

واحد چو به کثرت آورد روی ظهور

گردد به حجابات مراتب مستور

تکرار وجود ماست این مرتبه‌ها

ماییم به تکرار خود از خود شده دور

من آب شدم سراب دیدم خود را

دریا گشتم حباب دیدم خود را

آگاه شدم تمام دیدم غفلت

بیدار شدم به خواب دیدم خود را

با مردم عام هست خود عارف عام

آگاه ز پختگی او نی هر خام

بینند به رنگ خویش او را همه خلق

در بی رنگی اگرچه او هست تمام

عارف بود آنکه خویش را کرد فنا

اثبات نمود ذات حق را به بقا

صوفی است کسی که خویش را کرد ثبوت

دریافت به خود جمله صفات و اسما

تا از ره و رسم عقل بیرون نشوی

یک ذره از آنچه هستی افزون نشوی

یک لمعه ز روی لیلیت بنمایم

عاقل باشم اگر تو مجنون نشوی

ای دل که ز مدرسه به دیر افتادی

وندر صف اهل زهد غیر افتادی

الحمد که کار خود رساندی تو به جای

صد شکر که عاقبت به خیر افتادی

آهنگ حجاز می‌نمودم من زار

کامد سحرم ز دل به گوش این گفتار

یارب به چه روی جانب کعبه رود

گبری که کلیسیا ازو داردعار

از نالهٔ عشاق نوایی بردار

وز درد و غم دوست دوایی بردار

از منزل یار تا تو ای سست قدم

یک گام زیاده نیست گامی بردار

تانیست نگردی ره هستت ندهند

این مرتبه با همت پستت ندهند

چون شمع قرار سوختن گر ندهی

سر رشتهٔ روشنی به دستت ندهند

هر تازه گلی که زیب آن گلزار است

گر بینی گل و گر بچینی خار است

از دور نظر کن و مرو پیش که شمع

هرچند که نور می‌نماید نار است

در میکده دوش زاهدی دیدم مست

تسبیح به گردن و صراحی بر دست

گفتم ز چه در میکده جا کردی گفت

از میکده هم به سوی حق راهی هست

بحر کرمم، منت جود که برم

محو عدمم، نام وجود که برم

گویند سجود پیش حق باید کرد

چون من همه حق شدم سجود که برم

هم سایه و همنشین و هم ره همه اوست

در دلق گدا واطلس شه همه اوست

در انجمن فرق ونهانخانهٔ جمع

باللّه همه اوست ثُمَ باللّه همه اوست

ای آن که به قبلهٔ وفا روست ترا

بر مغز چرا حجاب شد پوست ترا

دل در پی این و آن نه نیکوست ترا

یک دل داری بس است و یک دوست ترا

چیزی که نه روی در بقا باشی ازو

آخر هدف تیر بلا باشی ازو

از هرچه به مردگی جدا خواهی شد

آن به که به زندگی جدا باشی ازو