ندیدی غیر این جاگه به جز خویش

ولکین پردهٔ انداخته پیش

ولی خود را تو میدانی خود و خویش

که صورت این زمان برداشت از پیش

منم جانان و دیگر هم منم خویش

حجاب پردهام برداشت ازپیش

بنقد امروز در نقدی میندیش

حجاب اکنون بکل بردار از پیش

چو باجان آشنا گشتی بیندیش

حجاب و پردهها بردار از پیش

اگر آن وصل میخواهی بیندیش

که آن دریابی اینجاگاه از پیش

کریما صانعا عطّار درویش

حجابش برگرفتستی تو از پیش

مرا این پردهها بردار از پیش

که تا من گردم اینجاگاه بیخویش

حجاب تو توئی بردار از پیش

حجابت در نگر آیینهٔ خویش

خداگفت وخدا بشنید ازخویش

حجاب این یقین برداشت از پیش

ای چو عطّارت هزاران بنده بیش

دشمنانت را رسد بر سینه ریش

گفتم از سرّ عجایبهای خویش

ساختم مرهم پی دلهای ریش

گر ازین مرهم نیابی کام خویش

جوهر الذاّتم بیاور تو به پیش

ای بخود مغرور از شیخیّ خویش

در سرت دستار و در برصوف کیش

مصطفی را جبرئیل آمد زپیش

مرتضی را خواند حق در پیش خویش

عاقبت راه فنا گیری به پیش

می عدم بینی همه اعضای خویش

کرده‌ام ویران هزاران قلعه بیش

ز آنکه دارم در بغل اصنام خویش

مصطفی می‌گفت با اصحاب خویش

مرهمی باشد علی بر جان ریش

گر روی این ره شوی واقف ز خویش

در درون خویش می‌بینی تو کیش

گر روی این ره تو همّت دار پیش

رو طلب کن جوهر ذاتم ز خویش