بیا بنشین و می بستان و می نوش

چو می خوردی سبک برخیز و مخروش

نیم آن مرغ من کز چشمهٔ نوش

شوم از شربتی آب تو خاموش

گهی صد حلقه زانزلف زره پوش

بیکدم کرد همچون حلقه در گوش

گلش گفتا ز بویی میزنی خوش

خمارت میکند از مستی دوش

چو کرد آب قدح را آن پری نوش

شد او همچون پری در آب خاموش

هوای هرمزش افگنده درجوش

وجود گلرخش گشته فراموش

مهی میدید چون سروی قباپوش

ز ماه او دلش از مهر زد جوش

گرت باید که یادآری در آغوش

قدحها زهرناکامی بکن نوش

سلام من بدان خطّ گهرپوش

که از جانش توان شد حلقه در گوش

ز عشقش جان دختر گشت مدهوش

بجوش آمد از آن خط و بناگوش

به‌پیش خطّ او شد حلقه در گوش

درآمد خون او یک‌باره در جوش

تویی نور دل من ای پریوش

مبادا بی تو هرگز یک دمم خوش

ز بانگ دار و گیر نعرهٔ نوش

همه کشور چو دریا بود در جوش

کنون باری بیا تا امشبی خوش

بهم جشنی بسازیم ای پریوش

دو زلف چون دو هندوی زره پوش

منه در ترکتازی بر سر دوش

ضمیرم در جنان زیبا زند جوش

که حوران مینهندش دربناگوش

چه عیدی بود، عیدی بود پرجوش

همه عیش و سماع و نوش برنوش

مگر انصاف شد کلّی فراموش

که زهر آمد مرا حصّه ترانوش

برامد از گهرهای فلک جوش

که گوهر گشت گل را حلقه در گوش

مگر گویی ز دریاهای پرجوش

خلیفهست آب را زان شد سیه پوش