هرک چون پروانه شد آتش پرست

سوختن را شاید آن مغرور مست

تا مرا چون گل زری نبود به دست

همچو گل خندان بنتوانم نشست

زر اگر جایی به غایت در خورست

هم برای قفل فرج استر است

شهریاری چون دهم کلی ز دست

چون کنم بی آن چنان قصری نشست

گر نبودی مرگ را بر خلق دست

لایق افتادی درین منزل نشست

زودش آن صورت شود بیرون ز دست

و او از آن حیرت کند در خون نشست

هرکه خورد او از اجل یک تیغ دست

هم قلم شد تیغ و هم دستش شکست

گر به صدر مملکت خواهی نشست

هم نخواهی رفت جز بادی بدست

بر دل پر خون من چندان غمست

کز غمم هر ذره‌ای در ماتم است

هرک او از ذره برخیزد نخست

اصل او هم ذره‌ای باشد درست

تیز چشمی گفت ای مغرور مست

ره ترا تا او هزاران سال هست

خونیانند این همه بریده دست

در بر ایشان چرا باید نشست

چون درین زندان بسی نتوان نشست

خویشتن را بازکش از هرچ هست

هرکه در وی محو شد، از خود برست

زانک نتوان بود جز با او به دست

گفت مغناطیس عشاق الست

همت عالیست کشف و هرچ هست

هرک را یک ذره همت داد دست

کرد او خورشید را زان ذره پست

یوسف آنگه گفت من دانم درست

کو چه گوید با شما ای جمله سست

گر کسی عمری زند بر طاس دست

کار ناشایست تو زان بیش هست

بی شک این تاوان برو باشد درست

هردو را تاوان ازو بایست جست

با چنین خصمی ز بی تیغی به دست

کی تواند هیچ کس ایمن نشست