زرنگ و بوی عالم چشم بسته

ببوی آشتی رنگی نشسته

چو مرغی برسر کوهی نشسته

ز هر شادی و اندوهی برسته

منم پروانهیی دل در تو بسته

طواف شمع رویت را نشسته

عرق بر روی آن دلبر نشسته

چو مروارید بروی رسته بسته

منم اینجا غریبی دل شکسته

چه میخواهی ازین در خون نشسته

چولاله بر سیاهی راه بسته

میان خون و تاریکی نشسته

منم چون موی تو در چین نشسته

تو در رومی کمر بر موی بسته

نگشته برگ او از خار خسته

برو هر چند باد سخت جسته

پلاس افگنده بر سر روی خسته

کنب بر سر بجای موی بسته

تو خودغافل تری زان گاو بسته

که میدانی چنین فارغ نشسته

مقید گردد اندر راه خسته

شود باب فتوحش جمله بسته

حجاب صورت آنجا باز بسته

خودی و خویش در پرده نشسته

منم گنج و طلسم از هم شکسته

حقیقت اژدها از هم گسسته

منم شیخا حقیقت بت شکسته

ز ننگ و نام دنیا باز رسته

بده جامی که منصور است خسته

بجز تو دست ازعالم بشسته

تو با نقاش اینجا نقش بسته

در آخر میکند نقشت شکسته

همه در من من اندر خود نشسته

مهار عشق را بر جمله بسته

مرا آن روز بینی خوار و خسته

طناب ذُل اندر دست بسته

که پیوستت دراینجاگه شکسته

شود از یکدگر بندت گسسته

زهی شرعت بگرد چرخ بسته

سر زُنّار بتها برشکسته