گرفتم جملهٔ عالم بخوردی

ندانی جستن از مردن بمردی

گنه با خویشتن در گور بردی

همه زرها رها کردی و مردی

به گرد خواجه و شه چند گردی؟

گریزی جوی زین خلقان به مردی

برآوردی بدردی باد سردی

که تا هنگامه حالی سرد کردی

که از بیمش نکردی باد گردی

کلاه گل ربودن ترک کردی

بدو گفت آنچه باید کرد کردی

کنون درمانش کن گر مرد مردی

پری‌رویی کزان یک شیشه خوردی

به افسون صد پری در شیشه کردی

بجلدی آستین را در نوردی

همه شب بر کنار بام گردی

گهی از دل براری آه سردی

گه از گرمی فرو افتی بدردی

ببین تا چند سوگندان بخوردی

که هرگز از سر پیمان نگردی

چنانت زیر دام آرم بمردی

که بر یک خشت صد گردم بگردی

سر دندان به شکّر تیز کردی

که شفتالوی بادانگیز خوردی

دمش سردی گرفت و روی زردی

سیه کردش سپهر لاجوردی

تو کردی با دل من هرچه کردی

کنون خون ریز تا در خون بگردی

چو دست از چربی بریان ستردی

دل بریان دختر جان سپردی

چرا چون عود گرد پرده گردی

که شکّر یک تنه صد مرده خوردی

دریغا کز طرب لب تر نکردی

که عمری رنج بردی برنخوردی

همه روی زمین بگرفته زردی

به یک ره آسمان شد لاجوردی

ز خود صد دستبردم برشمردی

بنرد حیله صد دستم ببردی

گهی با گل می گلفام خوردی

گهی صد بوسه از گل وام کردی