تو بردار این زمان از جای پرده

بسوزان پردههای سال خورده

چو شه با ماست ما بردار کرده

بخواهد سوخت چون بدرید پرده

نمودی روی خود در هفت پرده

ندیده هیچ چرخ سالخورده

یکی دیدم ز خود پیدا نکرده

ولی اندر حجاب هفت پرده

که میداند که چرخ سالخورده

چه بنماید بزیر هفت پرده

چو روح اللّه شو جانبخش مرده

برافکن از نمود ذات پرده

جدائی در بلا تو صبر کرده

بماند در درون هفت پرده

شده پیدا صدف با اوست مرده

به پیشِ عینِ جوهر جان سپرده

سر اندر صورتِ آخر بکرده

چو او اینجایگه مر کاه و خورده

تو اندر منزلی و راه کرده

بمانده عاجز و بس غصّه خورده

دمادم روی بنماید ز پرده

میان جملگی خود گم بکرده

میان خود فتادست و فسرده

بمگذارش که گردد زود مرده

تو گنجی و طلسم اینجای کرده

تو جانی در درون هفت پرده

همه ذرّات عالم سجده کرده

درون هفت چرخ سالخورده

یکی بیند دوئی را محو کرده

بگوید او سخن از هفت پرده

حقیقت در نورد این هفت پرده

که این پرده ترا بُد گم بکرده

حجابش بازکن از روی پرده

بسوزان هفت چرخ سالخورده

منم یوسف نموده رخ ز پرده

بمن حیرانست چرخ سالخورده

چو خورشیدم قمر را محو کرده

دگر در اندرون هفت پرده

دمی دل دارم و جان محو کرده

نمایم رخ من اندر هفت پرده