مرا مظهر بود چشم کتب‌ها

ازو ظاهر شود پنهان و پیدا

قدیم و قادر و گویا و بینا

سمیع و عالم و بی مثل و همتا

نه برجا و نه خالی گشته از جا

ازو قایم وجود جمله اشیا

تمامت را بقدرت کرد پیدا

ز پشت آدم و از بطن حوا

بدان نورند یکسر گشته بینا

شده پنهان بر ایشان آشکارا

نه چشمی نه سری نه دست ونه پا

بمعنی زین همه هستی مبرا

نیارد کرد کس آن را تمنا

که اقطابند و خاص حضرت ما

جمالش چون که بنماید ز بالا

درین منزل شود نورش هویدا

من ترا دانم ترا دانم ترا

حق ترا کی غیر باشد ای خدا

ای ز وصلت آفتاب اندر سما

غلط غلطان می‌رود بی سر و پا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا

هست پیدا نیک تنها از شما

کی بود خفاش را تاب ضیا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا

راه را بنموده آن بحر صفا

خواجهٔ دنیا و دین خیرالورا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا

بعد از این جوهر ندیدم از صفا

من نوشتم سر بی سر نامه را

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر وکینه وز هوا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا

روی تقلیدی بماندی مبتلا

تو کجا و سر توحید از کجا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا