شهش گفت ای طبیب عیسی آسا

که کرد آخر کم از روزی تماشا

چو با گل خفته بد دایه بیکجا

پری آویختست او را بیک پای

چو طاوس عروس خضر خضرا

علم زد بر سر این چتر مینا

چو بشنود آن جهان افروز شیدا

همه صحرا ز اشکش گشت دریا

تو پی میجویی از آب، اینت سودا

نشان پی که یافت از آب دریا

چنان برخاست آن آتش ز بالا

که میننشست هیچ از آب دریا

بیارامید لختی آب دریا

ولیکن می نیامد راه پیدا

همه از روی آن تاریک صحرا

فرو رفتند سر گردان بدریا

بر آن بنشست تا این چرخ مینا

چه بازی آردش از پرده پیدا

تو پنهان گشتهیی چون درّ دریا

نمیایی ز زیر آب پیدا

چو گوهر جست بسیاری ز دریا

ز دریا با سرآمد لیک رسوا

بیاید هر شبی مردی توانا

ز خندق آب کش گردد ببالا

همی آموخت تا چون گشت برنا

بعالم در نبودش هیچ همتا

الا ای ترجمان نفس گویا

تویی کز تو نشد پوشیده مبدا

ز تاب آفتاب و زخم گرما

شدند ازتشنگی حیران و شیدا

تحیّر را نهایت نیست پیدا

که یابد باز یک سوزن ز دریا

برآی آخر دمی از چاه دنیا

بیندیش از سیاستگاه عقبی

دگر پرسد ز حال قاضی ما

که او شرع نبی داند به غوغا

مقام او بود اندر همه جا

ازو خالی نباشد هیچ مأوا

ازو باشد حقیقت هستی ما

مر او را در وجود ماست مأوا