زیند دست غفلت پای بگشای

بفرق سر ره بی سر به پیمای

برو سودای بیهوده مپیمای

منه بیرون ز حد خویشتن پای

همه بیچاره‌ایم و مانده بر جای

برین بیچارگی ما ببخشای

نمی‌دانند صدیقان سر از پای

غم پر می‌خوری آخر چنین جای

به (؟ز‌) خاک آینهٔ جانْ پاک بزدای

تهی کن حقه را و پاک بنمای

نمی‌یارست شد مفلوج بی پای

نه ره می‌برد کور مانده بر جای

تو با این جمله پاکان دل افزای

فراموشم نکردی در چنین جای

غلامی پیش شاه ایستاد بر پای

درآن غارت نمی‌جنبید از جای

به یک دردی درآید عقل از پای

چگونه ماند آنجا عقل بر جای

ز تو تا هست مویی مانده بر جای

بدان یک موی مانی بند بر پای

به پیش آفتاب عالم آرای

کجا ماند وجود سایه بر جای

چو دیدش پیرزن برخاست از جای

نهادش در بر خود بند برپای

دماغی پر، دلی ناپای بر جای

بگردم هر نفس آنگه به صد رای

چو جان سر باز نشناسید از پای

چه آید زین تن افتاده بر جای

همه صحرای عالم جای تا جای

سراسر خفته می‌بینم سراپای

ترا تا نشکند در هم سر و پای

نگردی سیرنان و جامه وجای

تویی در کیسهٔ این دهر خود رای

بمانده هم چو سیم قلب برجای

اگر سلطان بسوی تو کند رای

چه سازی چون نه جان داری و نه جای

سخن‌چین را مده نزدیک خود جای

که هر روزت بگرداند به صد رای

چو او را نیست جایی در سر و پای

توانی یافت او را در همه جای