ترا چون ماه شد انگشتوانه

زدی انگشت، در چشم زمانه

ز بند‌ِ پیچ بر پیچ‌ِ زمانه

گرفتار آمدی در کنج‌ِ خانه

تو گنجی نُه سپهر‌ت درمیانه

برآی از چار دیوار زمانه

دل شه گشت خرم زآن یگانه

جواهر خواست حالی از خزانه

اگر بیرون شوی ناکشته دانه

تو خواهی بود رسوای زمانه

گرت امروز زرین شد ستانه

بدر بازت نهد فردا زمانه

خدنگی از کمان راست خانه

برون شد می‌رود سوی نشانه

دلم در روز بازار زمانه

نزد تیر مرادی بر نشانه

بدین سانست کردار زمانه

یکی را باش گر هستی یگانه

خوش است این کهنه دیر پرفسانه

اگر نه مردنستی در میانه

گرت بادی خوش آید از زمانه

کند پر خاکت آخر چشم خانه

چنان می جادوی سازد زمانه

که کس دستش نبیند در میانه

بجز خود را نبیند در میانه

بمویی شاد گردد از زمانه

بگردی گرد این مردار خانه

نترسی از طلسمات زمانه

شبی چون پرشدش از ژنده خانه

فتادش اخگری اندر میانه

نخواهی بود با کس در میانه

تو خواهی بود با تو جاودانه

اگر بادی برآید از زمانه

نه او ماند نه آن روزن نه دانه

میان خلد و دوزخ در زمانه

چگونه خوابم آید در میانه

به صد نااهل در شو در زمانه

که تا اهلی بیابی در میانه

چنان وقتی بدست آرد زمانه

که گر گویند رو، گردی روانه