ز چشمش اشک ریزان شد چو باران

همی لرزید چون برگ چناران

ز تفّ برق تیغش نامداران

سپر بر آب افکندی چو باران

بپاسخ گفت گل چون سوکواران

چرا بر خود نگریم همچو باران

اگر سیماب باریدی چو باران

بماندی بر سنان نیزه داران

شفق میریخت تیغش همچو باران

وزو چون برق سوزان تیغداران

بسی بگریستند آن نامداران

بخندیدند پس چون گل ز باران

ز عشق روی گل چون بیقراران

بسی گردد بگرد شاخساران

چو یک هفته برفتند آن سواران

غلط کردند راه از برف و باران

در آن تاریک شب درکوهساران

قضا را گشت پیدا باد وباران

به‌آه سینهٔ شب زنده‌دار‌ان

به خون دیدهٔ پرهیزگار‌ان

برون آمد ز ایوان پیش یاران

بگفت احوال خود با نامدار‌ان

شه سرگشته دل در پیش یاران

فرو میریخت خون دل چو باران

چنان پربار بودی شاخساران

که بروی بسته بودی راه باران

سپاه او فزونند از هزاران

صدی بشمر بهر یک قطره باران

جهان پنهان شد از گرد سواران

هوا تاریک گشت ازتیر باران

چو تیغ از خون دشمن ریخت باران

قلم شد تیغ در دست سواران

خروشان گشته گرد شاخساران

بصد آواز مرغان بهاران

زمین پوشید زیر سبزه زاران

فلک بگرفته برگ شاخساران

برنگ خون ز زیر ریگساران

ز ماران گشت پیدا صد هزاران

بآخر شهریار وجمع یاران

روان گشتند چون از میغ باران