اشکم پس و پیش منزلم بگرفتهست

سیلاب بلا آب و گلم بگرفتهست

هر لحظه هزار مشکلم بگرفتهست

دیرست که از خویش دلم بگرفتهست

تا کی بینم به هر دمی تیماری

تا چند کشم به هر زمانی باری

چون عمر شد و ز من نیامد کاری

آخر در گیرد این نفس یکباری

نه از تن خود به هیچ خشنودم من

نه یک نفس از هیچ بیاسودم من

ز اندیشهٔ بیهوده بفرسودم من

آخر چو نبودهام چرا بودم من

ای تن ز زمانه سر نگون مینشوی

وی دل تو درین میانه خون مینشوی

وی جان تو ازین تن ز جان آمده سیر

آخر به چه خوشدلی برون مینشوی

چون نیست سری این غم بیپایان را

وقت است که فرش درنوردم جان را

ای جانِ به لب آمده ازتن بگسل

انگار ندیدی منِ سرگردان را

چون من بگذشتهام بجان زین دو سرا

تا کی ز گرانجانی تن بهر خدا

از پای فتادهام به روزی صد جا

خود را بدروغ چند دارم بر پا

امروز منم خسته ازین بحر فضول

سیر آمده یکبارگی از جان ملول

کردند ز کار هر دو کونم معزول

خود را بدروغ چند دارم مشغول

آن مرغ که بود از می معنی مست

پرّید و دل اندر کرم مولی بست

گیرم که نداد دولت عقبی دست

آخر ز خیال رهزن دنیی رست

جانا چو به نیستی فتادم برهم

در پیش درش چو جان بدادم برهم

گر نیست شدن در ره تو چیزی نیست

آخر ز تقاضای نهادم بر هم

گه گم شدهٔ هزار کارم داری

گاه از همه کار برکنارم داری

گر وقت آمد مرا ز من باز رهان

تا کی شب و روز بیقرارم داری

جز غوّاصی هوس ندارم چکنم

غوّاصی را نفس ندارم چکنم

در دریائی فتادهام در گرداب

پروای جواب کس ندارم چکنم

چون دل ز طلب در ره جانان استاد

نه با تن خود گفت ونه با جان استاد

آری چو شتاب و خوف بسیار شود

با یکدیگر به قطع نتوان استاد

یک ذره چو آن حکم دگرگون نشود

بیمرگ کسی به راه بیرون نشود

خون گشت دلمْ ز خوف این وادی صعب

سنگی بود آن دل که ازین خون نشود

دیرست که دور آسمان میگردد

میترسد و زان ترس بجان میگردد

چون دید که قبله گاه دنیا چونست

صد قرن گذشت و همچنان میگردد

از واقعهٔ روز پسین میترسم

وز حادثهٔ زیر زمین میترسم

گویند مرا کز چه سبب میترسی

از مرگ گلوگیر چنین میترسم

میترسم و بیقیاس میترسم من

چون خوشه ز زخم داس میترسم من

شک نیست که سخت وادیی در پیش است

زین وادی پُر هراس میترسم من

چون پنجه سال خویشتن را کُشتم

بر عمرِ نهاد سالِ شصت انگشتم

شک نیست که شست را کمانی باید

چون شصت تمام شد کمان شد پشتم

چون روی به پنجاه و به شصت آوردیم

چیزی که نشایست به دست آوردیم

امروز درین جهان دارم جز عجز

در نزد خدائیت شکست آوردیم

گر هیچ ندیدم من و گر دیدم من

خود را ز بدانِ بد بتر دیدم من

مویم همه شد سپید و بر خویش بگشت

امّا سرِ مویی بنگر دیدم من

دردا که جوانی ز بَرَم دور رسید

صد گونه بلای منِ رنجور رسید

کافور دمید از بناگوش برون

یعنی که: کفن ساز که کافور رسید