یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود

که مهر از رشک او آوارهٔ بود

اگر خورشید روی او بدیدی

چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

چو پیشانیش لوح سیم بودی

[...]

مشو مغرور ملک و گنج و دینار

که دنیا یاد دارد چون تو بسیار

خدا را زان پَرست از جانِ پُر نور

که استحقاق دارد وز طمع دور

به هر کاری خدا را یاد می‌دار

[...]