سزد گر بری بنده‌ای را گلو

که آید خداوندیش آرزو

جهان دیدگان را بنادیدگان

نکردند یکسان پسندیدگان

تا بدآنجا رسید دانش من

که بدانم همی که نادانم

مرگ به پیری و جوانیستی

پیر بمردی و جوان زیستی

چون بوق زدن باشد، در وقت هزیمت

مردی که جوانی کند اندر گهِ پیری

سلطان جهان در کف پیری شده عاجز

تدبیر شدن کن تو که چون شست درآمد

روزت به نماز دگر آمد به همه حال

شب زود درآید که نماز دگر آمد

اگر کنم گله از وی عجب مدار از من

که وی بلای من است و گله‌ای بود ز بلا

آوخ گلهٔ پیری پیش که کنم من

کاین درد مرا دارو جز تو به‌دگر نیست

ای پیر بیا تا گله هم با تو کنم من

زیرا که جوانان را زین حال خبر نیست

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

اگر دوست مهمان بود یا نه دوست

شب و روز تیمار مهمان نکوست

این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش

ای وای منا گر تو به چشم همه کس‌ها

زین گونه نمایی که به چشم من درویش

به‌نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

برادر برادر بود دوست به

چو دشمن بود بی‌رگ و پوست به}

بشوی ای برادر از آن دوست دست

که با دشمنانت بود هم نشست

عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

به یکی شغل دو کس را مفرست از پی آنک

به دو کدبانو ناروفته ماند خانه

گفتی آن آب قطره قطره همه

جمع شد ناگه و ببرد رمه‌}

پیش تو ما را سخن گفتن خطر کردن بود

بی خطر کردن برآید کی ازین دریا گهر}

نکته‌ای بین از دهان دهر بیرون آمده

نامه‌ای خوان پر معانی در مؤنت مختصر