به نام نگارنده هست و بود

فرازندهٔ این رواق کبود

سر داستان، نام فرخنده ای ست

که عقل از ثنایش فروماندهایست

خرد در کوی کوتهی و کمی ست

[...]

چرا نام مشتی گدایان بَرم؟

ستایش به درویش سلطان برم؟

نخستین خدیو دیار وجود

بهین موجهٔ چشمه ساران جود

قدم سای بزم، ایزد پاک را

[...]

سپهر آستانا، ملک چاکرا

کرم گسترا، بندگان پرورا

دل افروز پاکی نهادان تویی

رخ بخت را، بامدادان تویی

منت، ازکمین بندگانم یکی

[...]

سر شیرمردان عالم، علی

کزو سرفراز است نام یلی

جهان کرم، والی کردگار

امام امم، صاحب ذوالفقار

ز قصرش، کمین پایه، چرخ بلند

[...]

سخن گوهر لجّهٔ سرمدی ست

بهین حجّت معجز احمدی ست

سخن چشمهٔ زندگانی بود

سخن نعمت جاودانی بود

سخن را به فرق سپهر افسری ست

[...]

شکست استخوان، طبع اندیشه زای

به دندانهٔ کلک پولاد خای

که اندیشه، جادونگاری گرفت

بنای سخن استواری گرفت

ز صد چشمه خون بیش، پیمود دل

[...]

بر وبرز ، چون سرو آراسته

نهالی ز گلزار جان خاسته

دو ابرو کمان کش، دو زلف از کمند

درافکنده آزاد دلها، به بند

صف محشر، آشوب مژگان او

[...]

دل خاک شد از ستوران، ستوه

غریو دلیران بدرّید کوه

نمودی در آن پهن دشت بلا

سنان آتش و نیستان، نیزه ها

هوا ابری، ازکاوب بانی درفش

[...]

تناور نهنگی‌ست شمشیر او

سر شرزه شیر است، نخجیر او

قضا را به کشور بود مرزبان

زبان اجل را بود ترجمان

بدانسان که گل، جامه سازد، کفن

[...]

خرامنده کوهی، فلک پیکری

شتابنده ابری، گران لنگری

به جستن، ز برق دمان گرمتر

به رفتن، ز آب روان نرمتر

به سوی فرازی که بالا رود

[...]

بفرمود دانای روشن ضمیر

که فرهنگ را، نسخه بندد دبیر

نگارندهٔ نامه، بگرفت کلک

کشید آن گهرهای غلتان به سلک

سوادش سویدای هشیار مغز

[...]

ز افسون چرخِ دریده دهل

چرا ای تهی مغز، خندی چو گل؟

فریبا نگردی به ریو و فنش

بیندیش از خوی اهریمنش

ز قصّاب، پروردن گوسپند

[...]

به دیبا و اطلس فریباست، زن

بود حلّهٔ تن، زره یا کفن

سر مرد را نیست پروای زیست

همایی به از سایهٔ تیغ نیست

درفش است سرو گلستان او

[...]

چو دشمن دَرِ صلح زد، در پذیر

مبادا به خصمی شود ناگزیر

ز خصم ار بسی دیده باشی گزند

به رویش دَرِ آشتی را مبند

به نیروی خود، سخت گیری مکن

[...]

شنیدم شهنشاه گیتی گشای

پیمبر نسب، ظل عدل خدای

طرازندهٔ کشور کسروی

فرازندهٔ چتر کیخسروی

صفی سیرت مصطفی مرحمت

[...]

بهشت برین است ایران زمین

بسیطش سلیمان وشان را نگین

بهشت برین باد جان را وطن

مبادا نگین در کف اهرمن

بود تا بر افلاک، تابنده هور

[...]

گرامی ترین عضو انسان دل است

سواد جهان را سپاهان دل است

معنبر زمینش، به مینو زند

اساسش، به افلاک پهلو زند

مشام، از شمیمش، مروّح نشان

[...]

تو را تا نباشد گرانمایه ای

به از خامشی، نیست پیرایه ای

نداری زبان سخن گستری

چرا مستمع را، جگر می خوری؟

به گفتار، ضایع مکن خویش را

[...]