ز روی ادب گر کنی احتراز

ز راه نصیحت بدو آی باز

نیاید به خوی تو و خلق باز

منه پیش خود این طریق دراز

وزان پس شود کار بر تو دراز

نظر اندک اندک کشد از تو باز

وگر شاه پیدا کند با تو راز

غم دل نهد در میان با تو باز

و گر از کسی گشت خشنود باز

که دشمن بُوَد با تو، کینه مساز

معاذالله الحق دروغ و مجاز

حوالت بدو چون توان کرد باز

مترسانش از عاقبت بر مجاز

که آگه نیی از پی ستر راز

جدا گشته از پادشاهی و ناز

چنین اوفتاده به فقر و نیاز

گرت با سر تخته بردند باز

چو طفلان نازک مرنج و مناز

و گر سرّ خود با تو گوید به راز

تو اسرار خود هم بدو گوی باز

به گستاخی امّا نیابی جواز

فَرَس بر سر ژرف دریا متاز

اگر چند بارت بخوانند باز

اگر بر حقیقت اگر بر مجاز

طریق تو آن است ای چاره ساز

که گِرد رُعُونت نگردی و ناز

میان بنی آدم از حرص و آز

عداوت به میراث ماندست باز

و گر شاه با دیگری گفت راز

تو خود را در آن دخل و خرجی مساز

نصیحت گرفتن به تقصیر باز

به گفتن به هنگام تدبیر راز

برآوردی از درد دست نیاز

که هستی تو بینا و دانای راز

نیامد به خود روزگاری دراز

پشیمان شد از کار خود پاکباز

دلی گر به دست آورد مرد راز

هَمَش روزه مقبول شد هم نماز

به آنها که بودند از اهل راز

فرید آن مقامات را گفت باز