ای بهار خرد از رای تو با تابش و فر

وی تر از سخن از لفظ تو پر نقش و نگار

بر دل دشمن تاریک کنی روز دغا

ز آنکه تن باشد بی جان جسد جان او بار

سخن ورایش دشمن فکن و نصرت یاب

قلم و تیغش کشور شکن و فتح شکار

ساخته کار قوی گشته ترا کار آموز

یافته دست قوی بوده ترا کار گزار

گشته سیراب سنانیست ترا تشنه بخون

خورده زهر اب حسابیست ترا رمح گزار

رنج نا کرده اثر در تو و با عزم نشاط

باز پرداخته چون مرد ز لهو از پیکار

چون عطایی را خدمت کند ، آن خدمت او

شرم دارد که عطایی بدهد دیگر بار

تو چه ذاتی که هنر بی تو نگیرد قوت ؟

تو چه شخصی که سخابی تو ندارد بازار ؟

ناز صدرایی بردن ز جهانی بر خصم (؟)

دل تهی کرده و نگذاشته ز ایشان دیار

گشته بر خوردار از رزم تو این خلق دژم

وز تو خلقی بسخای تو شده بر خوردار

لفظ و دیدارش اندوه بر وشادی بخش

دست و انگشتش دینار ده و گوهر بار

بخت بر گونۀ او اصل و شرف کرده بهم

طبع در سدۀ او سعد فلک برده بکار

بر براقی که خرد چار لقب کرد او را :

کوه تن ، بحر در روراهرو و کوه گذار

روشن آن دیده که با خلعت سلطان دیدت

آنکه پودش بود از دولت و اقبالش تار

مدد صحت از رأی تو باشد ، سهلست

گر شود مملکت از رنج ضلالت بیمار

طبع فردوس درو دیده ضمیر رضوان

فر خورشید بدو داده سپهر دوار

بحر و بر را بتمامی ببرد وز تک او

از جهان دیدن بی بهره بود چشم سوار

هر کرا بود ز مدح تو دهان پر گوهر

آستینش شده از صلت تو پر دینار

حسن دانایان را هیچ نگردد محسوس

تا نباشد ز عطا ها ش در آن چیز آثار

بر براق آمده چونانکه رسول از معراج

وز جمال تو چو فردوس برین گشته دیار