ویحک ای ابر گنهکاران

سنگک و برف باری و باران

تیره بر چرخ راه کاهکشان

همچو گیسوی زنگیان بنشان

که حسد هست دشمن ریمن

کیست کو نیست دشمن دشمن

بهمه شهر بود ازو آذین

در بریشم چو کرم پیله زمین

مرد ملاح تیز اندک رو

راند بر باد کشتی اندر ژو

گنجشک از آنکه فزون دارد تاو(؟)

در کشیده بپشت ماهی و گاو

رخم از رنگ تست ریشیده

دلم از زلف تست پیچیده

هرچه واجب شود ز باد افراه

بکنید و جز این ندارم راه

گفت بر پرنیان ریشیده

طبل عطار شد پریشیده

منظر او بلند چون خوازه

هر یکی زو بزینت تازه

چون همی شد بخانه آماده

دید مردی براه استاده

با غلامان و آلت شکره

کرد کار شکار و کار سره

کار زرگر به زر شود بر راه

زر به زرگر سپار و کار بخواه

بندیان داشت بی زوار و پناه

برد با خویشتن بجمله براه

لاله از خون دیده آغشته

متحیر بماند و سرگشته

زان گشاید فقع که بگشادی

زان نمایذ ترا که بنمادی

هرچه یابی وزان فرومولی

نشمرند از تو آن ببشکولی

ساخت آنگه یکی بیوگانی

هم بر آئین و رسم یونانی

جز بمادندر نماند این جهان کینه جوی

با پسندر کینه دارد همچو با دختند را

آمد آن رگ زن مسیح پرست

شست الماسگون گرفته بدست

طشت زرّین و آب دستان خواست

بازوی شهریار را بربست

نیش بگرفت و گفت عز علیک

[...]