ای هست کن اساس هستی

کوته ز درت درازدستی

بر صورت من ز روی هستی

آرایش آفرین تو بستی

ای شاه‌سوار ملک هستی

سلطان خرد به چیره‌دستی

هرک آرد با تو خودپرستی

شمشیر ادب خورد دو دستی

آن کیست که بر بساط هستی

با تو نکند چو خاک پستی

هم پرچم چرخ را گسستی

هم طاسک ماه را شکستی

بازار جهت به‌هم شکستی

از زحمت تحت و فوق رستی

در پیش صد آشنا که هستی

بیگانه چرا همی‌پرستی‌‌؟!

بی‌باده کفایت است مستی

بی آرزو آرزو پرستی

وان در که بد از وفا پرستی

بر من به هزار قفل بستی

کای بی‌خبر از حساب هستی‌!

مشغول به کار بت‌پرستی

آواره‌ای از جهان هستی

متواری راه بت‌پرستی

هشیار شد از خمار مستی

بگذاشت سگی و سگ‌پرستی

ای شش جهت از بلند و پستی

مملوک ترا به زیر‌دستی

این است که عهد من شکستی؟

در عهدهٔ دیگری نشستی؟

تیغ اجل این چنین دو دستی

وانگه تو کنی هنوز مستی؟

چون بر گذری ز حد پستی

در خود نه گمان بری که هستی

چون شمع به چابکی نشستی

وان گریه به خنده در شکستی

تا دور شد از مزاج سستی

پیدا شد راه تندرستی

شیر‌گیر‌ی ولیک نز مستی

شیرگیری به اژدها دستی