گفت «‌نگه دار در این پرده راز

تا چو من آیم به من آریش باز‌»

حاجی ما چون ز سفر گشت باز

کرد بران هندوی خود ترکتاز

دست بدار ای چو فلک زرق‌ساز

ز‌آستن کوته و دست دراز

پاک نگردی ز ره این نیاز

تا چو نظامی نشوی پاکباز

از سر بی‌دادگری گشت باز

دادگری گشت رعیت نواز

گِرد سرِ دولتیان چرخ ساز

تا شوی از چرخ زدن بی‌نیاز

زان نکنم با تو سر خنده باز

تا به زبان بر نپرد مرغ راز

بر درِ هر کس چو صبا در متاز

با دَمِ هر خس چو هوا در مساز

و آنچه گشایی ز درِ عِزّ و ناز

بر تو همان در بگشایند باز

کز همه مرغان توی‌ِ خاموش‌سار

گوی چرا برده‌ای‌؟ آخر بیار