آموزد سرو را سواری

شوید ز سمن سپیدکاری

گل چون رخ لیلی از عماری

بیرون زده سر به تاجداری

تا لیلی را به خواستاری

در موکب خود کشد عماری

مجنون ز سر امیدوار‌ی

می‌کرد به سجده حق‌گزاری

لیلی پسِ پردهٔ عماری

در پرده‌دری ز پرده‌دار‌ی

اندیشه کنم که وقت یاری

در نیمه رهم فرو‌گذاری

دور اوفتد از بزرگواری

یاران به از این کنند یاری

ماهی دو سه در نشاط‌کاری

کردند به هم شراب‌خواری

صد مرد گزین کارزاری

پرّنده چو مرغ در سواری

ما از پی تو به جان سپاری

با خصم تو‌را چراست یاری‌؟

چون راست نمی‌کنید کاری

شمشیر زدن چراست باری‌؟

هرکس به مصاف در سوار‌ی

مجنون به حساب جان‌سپاری

احسنت زهی امیدواری

به زین نبود تمام کاری

بس رشته که بگسلد ز یاری

بس قایم کافتد از سواری

در جستن کین ز هر دیاری

لشگر طلبید روزگاری

کای در عرب از بزرگواری

در خورد سری و تاجداری

خواهم که در این گناهکاری

سیماب شوم ز شرمساری

صیاد بدین سخن‌گزاری

شد دور ز خون آن شکاری

آن شیفتهٔ مه حصاری

چون تار قصب شد از نزاری

گفتا که به رسم دامیاری

مهمان توام بدانچه داری