مگر زان سنگ و آهن روزگاری

به دل‌گرمی فُتد بر من شراری

برون آمد چه گویم چون بهاری

به زیبایی چو یغمایی‌نگاری

بدان نازک‌تنی و آب‌داری

چو مرغی بود در چابک‌سواری

که ای نادان غافل در چه کاری‌؟

چرا عمری به غفلت می‌گذاری‌؟

بگفتا بر نشاط نام یاری

کنم زین‌سان که بینی دست‌کاری

پریده از چمن کبک بهاری

چرا چون ابر نخروشم به زاری

کسی یابد ز دوران رستگاری

که بردارد عمارت زین عماری

بر آن آزاد سرو جوی‌بار‌ی

بسی بگریست چون ابر بهاری

چنین آید ز یاران شرط یاری

همین باشد نشان دوست‌داری

گلی گر شد چه باید دید خاری

عوض باشد گلی را نوبهار‌ی

به پیش خونیان ز امیدواری

مثال آورده خط رستگاری

عجوز‌ان نیز کردند استواری

عروسش بِکر بود اندر عماری

پری‌رویی است شیرین در عماری

پرند او شِکر در پرده‌داری

درختی کار در هر گِل که کاری

کز او آن بر که کِشتی چشم داری

بود بیماری شب جان‌سپاری

ز بیماری بَتَر بیمارداری

من آن شمعم که در شب‌زنده‌داری

همه شب می‌کنم چون شمع زاری

ز من ناید به واجب هیچ کاری

گر از من ناید آید از تو باری

بخورانگیز شد عود قماری

هوا می‌کرد خود کافورباری

نه مهمانی‌، تویی باز شکاری

طمع داری به کبک کوه‌ساری

گر از من خود نیاید هیچ کاری

که بر شاید گرفت از وی شماری