قاری بر‌ِ نعش در سواری

کی دور بوَد ز نعشْ قاری‌؟

ای مهر نگین تاجدار‌ی

خاتون‌ِ سرای کامگاری

لطفی کن از آن لطف که داری

بگشای در امیدواری

وز برقع آن چنان غباری

رخساره نموده شهسواری

زاین پیشترم گزاف‌کاری

در سینه چنان نشاند خاری

گر تو هم از آن متاع داری

به گر نکنی سخن‌گزاری

عاشق چو شنید امیدواری

گفتا که بیار تا چه داری‌؟

چون کرد بسی خروش و زاری

بنمود به عهدم استواری

با تو ز موافقی و یاری

کردم همه شرط سوگواری

زینسان که منم بدین نزاری

مستغنیم از طعام خواری

بر رغبت آن درشت‌خواری

کردش به جواب نرم یاری

عشقی به چنین بلا و زاری

دانی که نباشد اختیاری

دیدند ورا بدان نزاری

افتاده به خاک بر، به خواری

لیلی نه که لعبتِ حصاری

دز بانویِ قلعهٔ عماری

پرسیدش لعبت حصاری

کز کار فلک خبر چه داری؟

او کرده ز راه شوق و زاری

زان حلقه حساب طوق داری

گنجی که کشیده بود ماری

از حلقه به گرد او حصاری

می‌داد به لطف سازگاری

در تربیت مزاج یاری

می‌کوش که وام او گزاری

تا باز رهی ز وامداری

می‌برد به شرط سوگواری

بر هفت فلک خروش و زاری