به اندیشه بنشست بر کنج کاخ

دل تنگ را داد میدان فراخ

فراخ‌آستین شو کزین سبز شاخ

فتد میوه در آستین فراخ

برون برد شه رخت از آن سنگلاخ

عمارت‌گهی دید و جایی فراخ

در آن مرز و آن مرغزار فراخ

که هم سرخ گل بود و هم سبز شاخ

سخنگو یکی لعبت از کنج کاخ

سوی شاه شد کرده ابرو فراخ

دعا گفت و گفت این فروزنده کاخ

که زرین درخت‌ست و پیروزه شاخ

بسی راند بر شوره و سنگلاخ

گهی منزلش تنگ و گاهی فراخ

پس‌ِ این گریوه در این سنگلاخ

یکی دشت بینی چو دریا فراخ

ز لشگر یکی دست برزد فراخ

کزان میوه‌ای برگشاید ز شاخ

فرود آوریدندش از ره به کاخ

به کاخی چو مینو‌ی مینا فراخ

ز بس نار کاورده بستان ز شاخ

پر از نار پستان شده کوی و کاخ

ازین سرو شش پهلوی هفت شاخ

که بالاش تنگست و پهلو فراخ

مگر چون شود راه بر من فراخ

برم رخت بیرون ازین سنگلاخ

گهی در خزم غنچه‌ای را به کاخ

گهی بر پرم طاوسی را به شاخ

نور سحر یافته میدان فراخ

سایه روی را به صبا داده شاخ

در تف این بادیهٔ دیو‌لاخ

خانهٔ دل تنگ و غمِ دل فراخ

خرقهٔ شیخانه شده شاخ شاخ

تنگدلی مانده و عذری فراخ