به وقتی چنین، کنج بهتر ز کاخ

که دوران کند دست یازی فراخ

بیندیش از آن دشت‌های فراخ

کز آواز گردد گلو شاخ شاخ

شکوفه که بیگه نخندد به شاخ

کند میوه را بر درختان فراخ

سهی سرو را یال برکش فراخ

به قمری خبر ده که سبزست شاخ

گر انجیر‌خور مرغ بودی فراخ

نبودی یک انجیر بر هیچ شاخ

یکی روزشان بودی از کوه و کاخ

به کام دل خویش میدان فراخ

برون آرد آنگه سر از کنج کاخ

که آرد برون سر شکوفه ز شاخ

همه ساله ریحان او سبز شاخ

همیشه در او ناز و نعمت فراخ

صنم‌خانه‌ها دارد از قصر و کاخ

بر آن لعبتان کرده درها فراخ

ز بلور تابنده خوانی فراخ

چو نسرین‌تر بر سرسبز شاخ

دهن تنگ و سر گرد و ابرو فراخ

رخی چون گل سرخ بر سبز شاخ

هوای خوش و بیشه‌های فراخ

درختان بارآور سبز شاخ

حضور تو در صوب این سنگلاخ

دیار مرا نعمتی شد فراخ

چو آمد حجابی میان دو کاخ

یکی تنگدل شد یکی رو فراخ

فرو ریخت شاهانه برگی فراخ

چو برگ رز از برگ ریزان شاخ

برآیی برین هفت پیروزه کاخ

کنی پردهٔ تنگ هستی فراخ

یکی روز پنهان برون شد ز کاخ

ز دل‌تنگی آمد به دشتی فراخ

دگر ره چو سبزی درآمد به شاخ

سهی‌سرو را گشت میدان فراخ

به شهری که داور بوَد پی‌فراخ

شود دخل بر نانوا خشک شاخ

بر آتش نهاده لوید‌ی فراخ

نمک‌سود فربه در او شاخ شاخ