نهیب توهم تنش را گداخت

نشد کارگر هر علاجی که ساخت

شکر خنده شمعی که جان می‌نواخت

چو شمع و شکر ز آب و آتش گداخت

هوایی کزو سنگ خارا گداخت

چو نیروی تن بود با ما بساخت

درین کار اگر چارهٔ کس شناخت

چرا چارهٔ کار خود را نساخت

جز در تو قبله نخواهیم ساخت

گر ننوازی تو که خواهد نواخت

هر که درین بادیه با طبع ساخت

چون جگر افسرد و چو زَهره گداخت

چون نظر از بینش توفیق ساخت

عارف خود گشت و خدا را شناخت

خصم نخستین قدری زهر ساخت

کز عفنی سنگِ سیه را گداخت