چون سمن‌سینه زین سخن پرداخت

شه در آغوش خویش جایش ساخت

زین سخن صد هزار چنبر ساخت

همه در گردن وزیر انداخت

یکی نوبتی چار‌حد بر فراخت

که بر نُه فلک پنج نوبت نواخت

به مصر آمد و مصریان را نواخت

به آیین خود کار آن شهر ساخت

جهان‌دیده نزد جهاندار تاخت

به نور جهاندار‌ی او را شناخت

چنین حرفها را تو دانی شناخت

که یزدان ترا سایه خویش ساخت

فرستادهٔ کاردان را نواخت

زمان خواست یک هفته تا کار ساخت

وز آنجا به رفتن علم برفراخت

که آن خاک با باد پایان نساخت

شناسنده‌ای کان زمین را شناخت

به تمکین پاسخ علم بر فراخت

ز توسن دلی گرچه با کس نساخت

نوازنده‌ی خویشتن را شناخت

به مقدار خود هر یکی را شناخت

که از هر متاعی چه شایست ساخت

دبیری که آن حرفها را شناخت

درین غار بی غور منزل نساخت

درین ره کسی پرده داند نواخت

که هنجار این ره تواند شناخت

به رسم شبانان از او پیشه ساخت

نخستش بزد زخم و آنگه نواخت

عروس تبش دیده را چاره ساخت

دلش را به صد گونه شربت نواخت

وزان سرخ گل مهره‌ای چند ساخت

به آن مهره‌ها بین که چون مهره باخت

به‌جایی رساند آن نواگر نواخت

که دانا بدو عیب و علت شناخت

شه از نسبتی کاو در آن پرده ساخت

عجب ماند کان پرده را چون شناخت؟

وز آنجا به مشرق علم برفراخت

یکی ماه بر دشت و بر کوه تاخت

چو خسرو طلسمی بدانگونه ساخت

در آن تعبیه راز یزدان شناخت