خروشید کان ترک پرخاشگر

که خشتش دو سر بد کله چارپر

ولیکن چو زآن جا به بومی دگر

ببردی نبودی ورا آن هنر

یکی شیرخواره گرفته به بر

همی تاخت ز آهو به تک تیزتر

هم از کنده و چاه پوشیده سر

بپرهیز و آسان شبیخون مبر

همیدون چنین است کوهی دگر

که آهن چو ساییش بر سنگ بر

ز تریاک و از گونه‌ گونه گهر

ز زربفت چینی و از سیم و زر

ز زیور همه غرق در سیم و زر

بسا کی ز گل برنهاده به سر

تو گفتی که تند اژدهایی ز زر

که بر گنج دانش نهادست سر

همه دانه ی مور او از گهر

همه زهر مارش عبیر و شکر

بر افراز گرزن ز یاقوت و زر

یکی نغز طاووس بگشاده پر

همه کشورم کان سیمست و زر

کُهش معدن لاژورد و گهر

ز کان شبه وز کُه سیم و زر

ز پولاد و پیروزه و از گهر

سواران کین توز بی حدّ و مر

فرستاد همراه با یک پسر

گرفت از دلیران یکی را کمر

برآورد و زد بر سواری دگر

ببد باره پر دایره سر به سر

ز بس جوشن و گونه گون سپر

نهادند لشکر به تاراج سر

همه شهر کردند زیر و زبر

سپهدار را داد خادم خبر

که هست آن قباد فریدون گهر

نریمان نبودی مرا هم گهر

اگر کردی از راه پیمان گذر

از ایران سپاهست بسیار مر

همه جان فروشان پیکارخر

به زودی ز صد میل ره بیشتر

بر آن حلقه ز آهون برآرند سر