ولیکن چو فردا بیاید به در

در آویز ازو دست و فریاد بر

گهرشان بپیوند با یکدگر

که پیوسته نیکوتر آید به بر

سزاوار او هر چه بد سر به سر

همه داد و کردش گسی زی پدر

ز یاقوت هر پیلبان را کمر

ز زر افسر او گوشوار از گهر

ز خوبی فزون داشت فّر و هنر

بدو راست بُد پشت بخت پدر

سفر نیست آه و که والاگهر

چو بیند جهان بیش گیرد هنر

نهان راز خود پهلوان سر به سر

بُدش گفته جز نام خویش و پدر

سوی باغ با دایه ناگه ز در

درآمد پری چهره سیمبر

بمان تا چنان هم کمانی دگر

من از چوب سازم نهان از پدر

چو خر در گل افتد کسی نیکتر

نکوشد به زور از خداوند خر

زنان را بود شوی کردن هنر

بر شوی به زن که نزد پدر

من اکنون ز شادی نگیرم گذر

چه دانم که باشد زمانی دگر

هر آن خشت کز کالبد شد به در

برآن کالبد باز ناید دگر

به میدان دانش بر اسپ هنر

نشین و ببند از ستایش کمر

چو از بیم شب زرد شد چهر خَور

دوان پرده‌دار اندر آمد ز در

بدان کان فریبست نازش مخر

بفرمای تا او خورد تو مَخَور

هم از ره که آمد نشد زی پدر

به کین بست بر جنگ جستن کمر

چو سیم روان برزد از چرخ سر

برآن سیم خورشید بر ریخت زر

یکی پیل چون کوه هامون سپر

خمش کرد خرطوم گرد کمر

یکی کاروان بُد همه سیم و زر

به کابل سری زو به زابل دگر