به رنج اندر آری تنت را رواست

که خود رنج بردن به دانش سزاست

به بزم اندرون آسمان سخاست

به رزم اندرون تیز چنگ اژدهاست

بزرگی و دیهیم شاهی مراست

که گوید که جز من کسی پادشاست

که گر بودنی باز گوییم راست

به جانست پیکار و جان بی‌بهاست

و گر باره خواهی روانم تراست

گروگان کنم جان بدان کت هواست

ز هر کشوری مهتران را بخواست

که در پادشاهی کند پشت راست

که گر هفت کشور به شاهی تراست

چرا رنج و سختی همه بهر ماست؟

بدانست خود کافریدون کجاست

سراندر کشید و همی‌رفت راست

بباید شما را کنون گفت راست

که آن بی‌بها اژدهافش کجاست

به مغز اندرش آتش رشک خاست

به ایوان کمند اندر افگند راست

اگر بر منوچهرتان مهر خاست

تن ایرج نامورتان کجاست

از آن تاکنون کین او کس نخواست

که پشت زمانه ندیدیم راست

نشسته بر شاه بر دست راست

تو گویی زبان و دل پادشاست

براند هر آن کام کو را هواست

برین بیگنه جان ما پادشاست

جهان پهلوان سام بر پای خاست

چنین گفت کای خسرو داد راست

سوی آسمان سر برآورد راست

ز دادآور آنگاه فریاد خواست

چو این کرده شد سام بر پای خاست

که ای مهربان مهتر داد و راست

بدو گفت پرداختن دل سزاست

بپرداز و بر گوی هرچت هواست

به کین اندرون چون نهنگ بلاست

به زین اندرون تیز چنگ اژدهاست

بدانست کز گوهر اژدهاست

و گر چند بر تازیان پادشاست