همه کشتگان را به خسرو نمود

بگفتش که همرزم هر کس که بود

همانا که کاووس بد کرده بود

به پاداش از او زهر و کین آزمود

به مرز کروشان زمین هرچ بود

ز برگ درخت و ز کشت و درود

سخن هرچه گفتی همه راست بود

جز از راستی را نباید شنود

چو بدخواه پیغام تو نشنود

بپیچد بدین گفتها نگرود

چو آمد بر شیده دادش درود

ز شاه و ز ایرانیان برفزود

که گویند از ایران سواری نبود

که یارست با شیده رزم آزمود

سپهدار با جوشن و گرز و خود

به لشکر فرستاد چندی درود

ز تخم کیان بی گمان کس نبود

که هرگز پیاده نبرد آزمود

چو لختی بیامد پیاده ببود

جهان آفرین را فراوان ستود

بر افراسیاب آن سخن مرگ بود

کجا پشت خود را بدیشان نمود

که از لشکر ما بزرگان که بود

گذشتند و ز ایشان دل ما شخود

ز بس چاک چاک تبرزین و خود

روانها همی داد تن را درود

همه دامن کوه تا پیش رود

سپه بود با جوشن و درع و خود

کمر بر میان بست و برجست زود

به جنگ اندر آمد به کردار دود

ز بانگ کمانهای چرخ و ز دود

شده روی خورشید تابان کبود

که هر جای تندی نباید نمود

سر بی‌خرد را نشاید ستود

چو افراسیاب این سخنها شنود

به دلش اندرون روشنایی فزود

طرایف به چین اندرون آنچه بود

ز دینار وز گوهر نابسود

از او باد بر شاه گیتی درود

کز او خیزد آرام را تار و پود