در آن خانه سیصد پرستنده بود

همه با رباب و نبید و سرود

پری بی‌گمان بخت برگشته بود

که بر من همی جادوی آزمود

که هرگز بدین دودمان غم نبود

فروزنده‌تر زین چنانکم شنود

چو در جام کیخسرو ایدون نمود

سوی پهلوانم دوانید زود

بتاریکی اندر مرا ره نمود

نوشته چنین بود بود آنچ بود

بدو گفت رستم که ای زن چبود

مگر اهرمن رستخیزت نمود

بفرمود تا خوردنی هرچ بود

نهادند در پیش درویش زود

دل شاه ترکان چنان کم شنود

همیشه به رنج از پی آز بود

بر این کینه گر کار سازیم زود

وگرنه برآرند زین مرز دود

چو افراسیاب آن سخنها شنود

برافروخت از بخت و شادی نمود

که از جان پیران برآریم دود

بر آن سان که گرد پی پیل بود

پشیمانی آنگه نداردت سود

که تیغ زمانه سرت را درود

فرود آمد و کس فرستاد زود

بر آن سان که گودرز فرموده بود

ببایست رفتن که چاره نبود

دلش را کنون شهریار آزمود

چو هومان بدین رزم تندی نمود

ندانم چه آرد به فرجام سود

مرا گر بدیدی به رزم فرود

ز سر باز باید کنون آزمود

چو پاسخ چنین یافت چاره نبود

یکی با پسر نیز بند آزمود

که رو پیش بیژن بگویش که زود

بیایی دمان گر من آیم چو دود

طلایه هیونی برافگند زود

به نزدیک پیران به کردار دود

به پیش نیا رفت بیژن چو دود

همی یاد کرد آن کجا رفته بود