گرفتش دست آن پر مایه فرزند

بخور گفتا برین گفتار سوگند

بخورد از راستی پاکیزه سوگند

که هرگز نشکند در مهر پیوند

چو شاهنشه بدین سان خورد سوگند

به کار ویس دل را کرد خرسند

قضای بد مرا در مهری افگند

فزون از مهر مام و مهر فرزند

ترا اندر کنار من که افگند

مرا با دیو چون افتاد پیوند

چو با دلبر نبودش روی پیوند

به بوی جانفزایش بود خرسند

سیه روباهی از بالا برافگند

ز تن جامه ز دل اندوه برکند

بسا دل سوخته دیدم خداوند

فگنده مهر بنده بر دلش بند

چو باشد رام در ره ویس در بند

نیابند ایچ گونه روی پیوند

به خواهش بازگفتند ای خداوند

ترا رامین برادر هست و فرزند

وزان پس هر دو را در خانه افگند

به مرگ هردوان دل کرد خرسند

ترا نه زخم دارد سود و نه بند

نه زنهار و نه پیمان ونه سوگند

چرا زادم چنین بدبخت فرزند

چرا کردم چنین وارونه پیوند

در کامم شده بسته به صد بند

به بخت من مزایاد ایچ فرزند

هزاران دل بخشم از جای بر کند

به هجران داد تا بر آتش افگند

به یزدان جهانش داد سوگند

که امشب چون بجستی زین همه بند

برید از گیسوانش حلقه ای چند

بدان گیسو بریدن گشت خرسند

بخور با من به مهر و ماه سوگند

که با ویست نباشد مهر و پیوند

نبایستی که رامین خردمند

ابا ویسه بکردی مهر و پیوند

درخت کام تو گردد برومند

تو باشی در جهان مهتر خداوند