صد پرده شوخ‌تر بود از چشم خال تو

این نافه پیش پیش دود از غزال تو

خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته

شوره پشتانند از بار گران بگریخته

در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟

دل را سفید کن، چه ورق می کنی سیاه؟

ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله

که عاشقند به بانگ بلند برالله

از اشک برد راه به کوی تو نظاره

در بحر کند سیر معلم به ستاره

زان لب نتوان کرد به دشنام کناره

تیغ دو دم اوست مرا عمر دوباره

چند غم از دل به اشک لاله‌گون شوید کسی؟

تا به کی از ساده‌لوحی خون به خون شوید کسی؟

ای ز خاک افتادگان کاکلت سنبل یکی

از هواداران رخسارت نسیم گل یکی

قد رعنای ترا تا دید، از شرمندگی

قمریان را سرو شد سوهان طوق بندگی

خون تاک از شوق می‌جوشد اگر ساغر زنی

غنچه شادی مرگ می‌گردد اگر بر سر زنی

این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی

کاش در پای گلی می‌کرد یک مینا تهی

خضاب تازه‌ای هردم به روی کار می‌آری

شدی پیر و همان دست از سیه‌کاری نمی‌داری

از حباب آموز همت را که با صد احتیاج

خالی از دریا برون آرد سبوی خویش را

خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید

منصب میرابی سرچشمه آیینه را

همه تن شانه صفت پنجه گیرا شده ام

به امیدی که فتد زلف تو در چنگ مرا

دانش آن راست مسلم که به تردستی شرم

گرد خجلت ز جبین پاک کند آینه را

چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟

نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

فزود تیرگی خاطر از ایاغ مرا

بنفشه گل کند از لاله چراغ مرا

در خوش قماشی از بر رو دست برده ام

باریک شو مشاهده کن تار و پود را

باغبان بیرون کن این گستاخ بادآورده را

خوش نمی‌آید به گل این های‌های عندلیب