اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه‌ام

چون نگین هموار شد با فرش، سقف خانه‌ام

ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم

از سیاهی ناز آب زندگانی می کشم

گرچه در راه سخن کرده است از سر پا قلم

سرنیارد کرد از خجلت همان بالا قلم

از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم

ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم

ما به پشت کار صلح از زشت رویان کرده ایم

غم به آه از سینه افگار برمی آوریم

ما به نیش عقرب از دل خار برمی آوریم

چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟

دیگران روزی خورند و ما غم روزی خوریم

بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم

اول مشق جنون ماست، مدی می کشیم

کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟

که پای سیل می‌آید به سنگ از خواب سنگینم

ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم

غنچه بودیم درین باغ که دلگیر شدیم

چنان که جمله عبادات از وضوست تمام

وجود آدم خاکی به آبروست تمام

نجست ناوک آهی درست از شستم

به غبغب هدفی آشنا نشد دستم

مرا که هست میسر سبو به دوش کشم

چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟

به دست چون شکن زلف او شمار کنم

مگر ز عقده دل سبحه اختیار کنم

کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم

گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم

دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام

این سنگ را ز چنگ فلاخن گرفته ام

از بس که بی گمان به در دل رسیده ام

باور نمی کنم که به منزل رسیده ام

جان دگر ز بوسه دلدار یافتم

عمر دوباره از دو لب یار یافتم

از جلوه ات ز هوش من زار می روم

چندان که می روی تو من از کار می روم

ما در جهان قرار اقامت نداده ایم

چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم