چنان تا به گاه سپیده براند

که مه در رکابش پیاده بماند

دم صبح بر جویباری رسید

به خرم لب کشت‌زاری رسید

همه سبزه دید و گل یاسمن

[...]

بدو سام گفت ای بت خرگهی

شکسته قدت پشت سرو سهی

به شمشاد طوبی خرامت قسم

که شد راستی را به عالم علم

به آهوی صیاد شیرافکنت

[...]

یکی سنگ زد آن‌چنان بر سرش

که افتاد از زین زر پیکرش

روان از پری‌نوش در شد زمان

برآمد ز جان سپاهش فغان

سبک بارگیها برانگیختند

[...]

بره باز پس شد شهنشه به تخت

وز آن پس بشد سام فیروزبخت

به کوه و بیابان ره ایدر برید

چنین تا به نزدیک دریا رسید

بفرمود تا چند کشتی در آب

[...]

سخن بشنو اکنون یکی گوش دار

به نیک اختری زین سپس هوش دار

ز فرهنگ جنگی فغفور شاه

همان هم ز نام‌آوران سپاه

تکش خان و گردان روشن روان

[...]

به صورت چو آدم به تن نره دیو

که از بیم او دیو بد در غریو

به پیکر به مانند? ژنده پیل

همه پیکرش تیره مانند نیل

دو دندان پیشش بسان گراز

[...]

بتندید آن دیو تیره روان

ازو قلوش گرد شد ناتوان

بتابید رو باز آن ارجمند

سرانجام دستش رها شد ز بند

دلیری کجا نام فرهاد بود

[...]

سپیده چو از کوه برکرد سر

سیاهی نهان گشت در بحر و بر

چو گلگونه بر روی افلاک زد

گریبان شب را دگر چاک زد

سپهبد به طاقی رسید از فنا

[...]

منهی جانم رساند از عالم معنی خبر

کای حدیثت همچو جان در عالم معنی سمر

تا بچند از تیری مغموم باشی کاین زمان

ماه شادی آمد از زیر غمام غم بدر

منفجر شد لاله زار دین و دولت را عیون

[...]