آنک بر سر و عارض چو گلیست

قطره ئی آب در میان جُلیست

آنک نبود غمش ز مثل منی

سر دستیست در میان زنی

گفتمش ای ماهرو نام تو خود چیست گفت

گوشهٔ ابرو مرا بر طرف مه نگر

پری‌رویی که از ما ناورد یاد

چو نامت بنگری هشت است و هفتاد

نام صنمی که می نبینم بازش

ببسای بریشم و بزن بر سازش

آنک جعدش مرغ دل را دام بود

شکل زلفش در کشیدن نام بود

هفتاد و هشت نام یکی حور پیکرست

کورارخی چو جنت و لعلی چو کوثرست

سر سگ بر کفن و باقیش مضاعف گردان

وانگهش قلب کن و نام نگارم برخوان

دندان کلب چون شکنی جز وقالبش

با قلب سی چو یار شود نام او شود

آیا چه خوش بود بگه صبح در چمن

گل در میان مجلس و ما در میان گل

اگر نام یارم ندانی که چیست

بگردان سپر نام شود روشنست

نسخهای مصحّف مغلوب

نام آن یار خوب روی منست

تصحیف شکوفه را بدست آر

تا ماه مرا درو ببینی

بدری که بود در شب گیسوش قمر

نامش سر صندوق بود بر سر در

کام جانم هیچ می دانی که چیست

در میان مهر و مه آبی و بس

قلب قلب قلب با قلب جگر

نام خورشیدی بود زرّین کمر

نام آن لاله روی عنبر موی

قلب زلفست بر کناره ی روی

کاف را بستان و در زا ضرب کن

تا شود نام نگاری ضرب زن

شست در هنگامه می باید فکند

تا که افتد ماهئی ناگه ببند

معین با تو گفتم گر بدانی

که نام یار من هفتاد و هشتست