گل بستان بنی فاطمه عبدالباقی

کآید از نکهت او بوی نبی مرسل

مسکن شده کوچه ملامت ما را

ره نیست بوادی سلامت ما را

درویشانیم ترک عالم کرده

اینست طریق تا قیامت ما را

تا پریشان نشود کار بسامان نرسد

شرط عشق است که تا این نشود آن نشود

به پیش شمع رخت آفتاب یعنی چه

به پیش خال و خطت مشکناب یعنی چه

خیال نرگس مستت ز دست برد مرا

و گر نه با دل پر درد خواب یعنی چه

عرق بروی تو هر کس که دید میگوید

[...]

تا دور ز محمل جمالت شده ام

نومید ز دولت وصالت شده ام

پیوسته بود خیال تو مونس جان

شرمنده ز الطاف خیالت شده ام

بناحق ار چه مرا میکشی ولیک به بین

که عاقبت چه کند با تو خون ناحق من

آن شوخ که دی وعده ی صدگونه جفا کرد

المنه لله که امروز وفا کرد

من که باشم که تو را دشمن من باید بود

در پی بودن و نابودن من باید بود

بجان رسید دل از محنت جهان ما را

اجل کجاست که منت نهد بجان ما را

رقیبان معتبر در کوی او، من خوار و زار آنجا

سگان را پیش او صد قدر و من بی اعتبار آنجا

نهادی بر دلم داغ نهان و سوختی جان را

[...]

نگفتم تیغ کین بردار و اول قتل هادی کن

بگفتا، در ره عاشق کشی هادی نمیخواهم

شهید عشق را جز من کسی ماتم نمیدارد

که خواهد ماتم من داشتن روزی که من میرم

خوش آنکه پهلوی هم، چون برگ های نرگس

جمعی نشسته باشند جامی در آن میانه

من بیدل، که از عشقت در آب و آتشم شبها

چو شمع افتاده از تاب تبم تبخاله بر لبها

نه صورت بر در و دیوار صورتخانه چین است

تو را دیدند خوبان و تهی کردند قالبها

دورم ز بزم وصل تو، ای ماه چون کنم

جان بر لبم ز ناله رسید آه چون کنم

شاهد مهر چو آید بشبستان حمل

لاله فانوس برافرازد و نرگس مشعل

مراست غرقه بخون چشم اشکبار از تو

به غیر خون دلم نیست در کنار از تو

تا چند از فراق تو درد و جفا کشم

رحمی! که بر لب آمده جان بلا کشم

من عاشق آن روی چو ماهم چه توانکرد

دیوانه آن زلف سیاهم چه توانکرد

شمعی که بسوخت جان غم پروردم

تا گفت که پروانه خویشت کردم

می میرم اگر نمی روم نزدیکش

میسوزم اگر بگرد او میگردم

دل او مهبط کلام خدای

این چنین کرسی ای که دیده بجای

وسع آن کرسی ار ز من پرسی

هفت دریا و یک گز کرسی