روز اگر با همنشینان غم ز دل بیرون کنم

شب که غیر از غم ندارم هم نشینی، چون کنم

چون خیالت نرود هرگزم از پیش نظر

صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر

باستقبال قدت سرورا رفتار بایستی

بتعریف دهانت غنچه را گفتار بایستی

زخیل اهل وفائیم در زمانه تو

سگ توئیم ولی دور از آستانه تو

ما را هوای وصل تو از سر نمیشود

مشتاق خدمتیم و میسر نمیشود

شد سینه بصد چاک ز تیغ ستم او

بیرون نشد از سینه صد چاک، غم او

تا مرا در نظر مدعیان خوار کند

هر چه گویم بخلاف سخنم کار کند

با من سخن از فرقت دلدار مگوئید

[...]

هرگز دل هیچکس میازار صفی

تا بتوانی دلی بدست آر صفی

سر رشته همین است نگهدار صفی

زنهار صفی هزار زنهار صفی

خوش آنروزی که دشنام من بدنام میدادی

[...]

ز سینه هر نفسم آه جانگداز برآید

چو آتشی که نشیند دمی و باز برآید

بمسجد ار بخرامی بلطف آن قد و قامت

هزار عابد صد ساله از نماز بر آید

اگر در گوشه غم دور از آن سیمین بدن میرم

[...]

غبار آنچنان در هوا شد حجاب

که ره بست بر دعوت مستجاب

ز والای گلگون سنان بهره مند

شفق از زمین نیزه داری بلند

یلان غرق آهن ز سر تا بپای

[...]

صنوبر زده شانه گیسوی خویش

کشیده دل آدمی سوی خویش

عیان شاخ گل ز آب روشن ضمیر

چو قد بتان در لباس حریر

سهی، سرو و آب، از درخشندگی

[...]

گلزار جهان تهی کن از خار

کان غیرت صد هزار گلزار

روزی که ز بوی گل شود مست

خاری نزند بدامنش دست

حرف غم او ز صفحه دل

حاشا که شود بگریه زایل

داغ دل لاله در بهاران

زایل نشود بآب باران

شد ساعد سیم نازنینش

چون نای قلم در آستینش

شد مهره ی پشت آن سمن بر

چون رشته در ز پای تا سر

چوگان بکفش چو بر ستور است

موسی وعصا و کوه طور است

هر گوی زری چنانکه خواهی

از ضربت صولجان شاهی

در مرکز ماه رفته، آن سان

[...]

ز خال و عارض خوبان مهوش

مرا در خرمن هستی زن آتش

که چون سوزم بدوزخ نبودم کار

که خاکستر نسوزد کس دگر بار

تو را چون من در این دیر غم انجام

مگر دادی است از بیداد ایام

که می بینم دلت ز آنسان مشوش

بجای خاک بر سر کرده آتش

تو گر داری ز شب تا صبحدم سوز

[...]

دهان غنچه گل شبنم آمیز

لبش از خنده شیرین شکر ریز

ز دلکش غنچه های ناگشوده

هزاران سبزه ی گلگون نموده

برآی ای جان ز تن بهر نثار اکنون که یار آمد

اگر در عاشقی روزی، مرا خواهی بکار آمد

دلدار اگر توئی، چنان خواهم شد

دلداده اگر منم، چنین خواهم بود

در عشق تو گر چنین حزین خواهم بود

رسوای زمانه بعد از این خواهم بود

دل دیوانه ام از یار جدا میگردد

کس ندانست که دیوانه کجا میگردد